شرایط فرزندخواندگی و قبول سرپرستی

_{^{شرایط فرزند خواندگی}}

_{^{شرایط کودکان}}

کودکانی به فرزندخواندگی سپرده خواهند شد که :

1- والدین یا جد پدری آنها شناخته شده نباشند. این کودکان باید تحت سرپرستی سازمان بهزیستی قرار گرفته باشند و امکان شناخت هیچ یک از پدر، مادر و یا جد پدری آنان وجود نداشته باشد.

2- پدر، مادر، جد پدری و وصی منصوب از سوی ولی قهری آنان در قید حیات نباشد.

3- افرادی  که سرپرستی آنان به موجب حکم صلاحیتدار به سازمان سپرده شده و تا زمان دو سال از تاریخ سپردن آنان به سازمان، پدر یا مادر یا جدپدری و وصی منصوب از سوی آنان مراجعه ننموده باشد.

4- هیچ یک از پدر یا مادر یا جد پدری کودک یا نوجوان و وصی منصوب از سوی ولی قهری، صلاحیت سرپرستی را نداشته باشند و به تشخیص دادگاه صالح این امر حتی با ضم امین یا ناظر نیز حاصل نشود.

5- کلیه کودکان و نوجوانان نابالغ و نیز افراد بالغ زیر شانزده سال که به تشخیص دادگاه عدم رشد و یا نیاز آنها به سرپرستی احراز شود و واجد شرایط بالا باشند، مشمول مفاد این قانون میگردند.

^{_{شرایط والدین}}

کلیه اتباع ایرانی مقیم ایران و ایرانیان مقیم خارج از کشور می توانند درخواست خود را از طریق سفارت خانه یا دفاتر حفاظت از منافع جمهوری اسلامی ایران به سازمان تقدیم کند.این افراد در صورت وجود شرایط زیر می توانند تقاضای سرپرستی کودکان و نوجوانان را بدهند.

1- وجود رابطه نکاح بین زن و مرد سرپرست

2- زوجین، پنج سال تمام از تاریخ ازدواج آنان گذشته باشد و از این ازدواج صاحب فرزند نشده باشند.

3- سن یکی از زوجین باید بالای سی سال باشد.

4- زوجین دارای محکومیت موثر جزایی  بعلت ارتکاب جرائم عمدی نباشند زوجین محجور نباشند.

5- زوجین دارای صلاحیت اخلاقی باشند.

6- عدم محکومیت جزایی موثر

7- زوجین یا یکی از آنها دارای تمکن مالی باشند.

8- زوجین مبتلا به بیماری صعب العلاج نباشند.

9- زوجین معتاد به مواد الکلی و یا مواد مخدر و سایر اعتیادات مضر نباشند.
 

_{^{اولویت پذیرش فرزندخواندگی}} 

1- زوجین بدون فرزند
2- زنان و دختران مجرد فاقد فرزند
3- زوجین دارای فرزند

_{^{مدارک مورد نیاز جهت قبول فرزند خوانده}}

1- تقاضای رسمی زوجین متقاضی فرزندخواندگی به اداره بهزیستی الزامی است.
2- تصویر شناسنامه زوجین
3- تصویر سند ازدواج
4- گواهی عدم فرزند دارشدن از پزشک متخصص زنان  و زایمان در مورد زوجه
5- گواهی پزشکی قانونی مبنی برعقیم بودن زوجین یا یکی از آنها
6- ارائه حکم سرپرستی آزمایشی از مراجع قضایی
7- ارائه برگ عدم سوءپیشینه کیفری زوجین
8- گواهی سلامت جسم و روان از پزشکی قانونی 
9- گواهی تمکن مالی اعم از فیش حقوقی ، فتوکپی سند منزل مسکونی، ماشین و ...
10- گواهی سلامت از پزشک مبنی بر عدم ابتلا به بیماریهای صعب العلاج  و واگیردار

_{^{مراحل فرزندخواندگی}}

پس از طی این مراحل و پذیرش، زوجین در لیست انتظار قرارمی گیرند و پس از فرارسیدن نوبت به شیرخوارگاه معرفی می شوند.در صورت انتخاب فرزند، از طرف شیرخوارگاه به دادگاه جهت صدور قرار دوره آزمایشی حکم سرپرستی موقت، معرفی می شوند.پس از صدور حکم سرپرستی موقت،کودک طی صورتجلسه ای به والدین تحویل داده خواهد شد و مراتب به دادگاه مربوطه اعلام می شود.در طول مدت آزمایشی سه بازدید از طرف مددکاران اجتماعی از خانواده فرزند پذیر بعمل می آید.در صورت انجام  تمام شرایط نگهداری کودک و حفظ منافع کودک توسط والدین، گزارش نهایی صادر و  و برای صدور حکم قطعی سرپرستی به دادگاه ذیربط منعکس می شود.

_{^{نکات مهم قبول سرپرستی و فرزند خواندگی}}

• باردار شدن زوجه یا تولد کودک در خانواده سرپرست در دوران آزمایشی یا پس از صدور حکم، موجب فسخ سرپرستی نخواهد بود.
•  در حال حاضر دختران مجرد، خانواده های دارای فرززند یا بدون فرزند و ایرانیان مقیم خارج نیز می توانند از مزایای فرزندخواندگی برخوردار باشند. 
• لازم به ذکر است قانون جدید علاوه بر کودکان بی سرپرست، شامل کودکان بد سرپرست نیز می شود.
•  در قانون جدید؛ بیمه، تملیک اموال و برخورداری از حق مستمری ولی ( فوت و ازکارافتادگی ) مثل کودکان معمولی پیش بینی شده است
• اختصاص اموال به نام فرزندخوانده، منوط به نظر قاضی است و پیشاپیش امری بدیهی و الزامی به شمار نمی آید
• رسیدن اموال پس از فوت سرپرست نیز منوط به نظر قاضی است.
• در قانون جدید متقاضیان اول به بهزیستی مراجعه می کنند و در صورت احراز صلاحیت به دادگاه مراجعه می کنند.
• در قانون فعلی در صورت پیدا کردن فرزند و ثابت کردن موضوع و داشتن شرایط نگهداری فرزند، بدون جدا کردن کودک از خانواده، فرآیند قانونی حضانت انجام می شود
•  در قانون جدید مرخصی دوره مراقبت برای مادر 3 ماه و با حقوق در نظر گرفته شده است
•  در قانون جدید مشاوره دینی از طریق کارشناسان حوزه علمیه با همکاری بهزیستی، قبل از حکم سرپرستی ارائه می شود.

_{^{وضعیت حقوقی فرزندخواندگی در سیستم حقوقی ایران}}

پيش از ورود در بحث فرزندخواندگى و آثار حقوقى آن در حقوق ايران، لازم است ‏به منظور روشن شدن بيشتر موضوع، بويژه چگونگى به وجود آمدن نهاد فرزندخواندگى در نظام حقوقى ايران، مفهوم فرزند خواندگى و چگونگى پيدايش اين نهاد حقوقى و تحول تاريخى آن، گرچه به اختصار مورد بررسى قرار گيرد.

_{^{مفهوم فرزندخواندگی}}

فرزندخواندگى عبارت از يك رابطه حقوقى است كه بر اثر پذيرفته شدن طفلى به عنوان فرزند، از جانب زن و مردى به وجود مى‏ آيد; بدون آنكه پذيرندگان طفل، پدر و مادر واقعى آن طفل باشند.

در زبان حقوقى، فرزند به كسى گفته مى‏ شود كه از نسل ديگرى باشد و بين آنها رابطه خونى و طبيعى وجود داشته و بين پدر و مادر او جز در موارد استثنايى رابطه زوجيت ايجاد شده باشد. ممكن است زن و شوهرى فرزند غير را به فرزندى بپذيرند كه در اين صورت قانون گذار چنين كودكى را در حكم فرزند اين خانواده به شمار مى‏ آورد و آثارى براى اين رابطه حقوقى مجازى مى ‏شناسد.

تفاوت فرزند واقعى و فرزند حكمى يا ظاهرى در اين است كه پيوند موجود بين فرزند حقيقى و پدر و مادر وى پيوندى طبيعى و ناگسستنى است و رابطه حقوقى بين آنها هرگز از بين نخواهد رفت، ولى پيوند بين فرزند و پدر و مادر خوانده به آن محكمى نيست و عواملى نظير انحلال خانواده و غيره بسته به سياست قانونگذار ممكن است رابطه حقوقى موجود را زايل كند.

_{^{سابقه تاريخى فرزندخواندگى}}

فرزندخواندگى نهادى است كه به اشكال گوناگون، در بين جوامع و تمدن هاى متنوع تاريخى، نسبتا سابقه طولانى دارد. محققان براى پيدايش آن علل متفاوتى ذكر كرده‏ اند.بيشتر پژوهشگران بر اين عقيده ‏اند كه فرزندخواندگى، ريشه در نياز نظامى و اقتصادى داشته و گاهى عوامل روحى و معنوى يا عاطفى موجب پيدايش آن شده است.در حال حاضر نيز اين نهاد بر اساس نيازهاى معنوى خانواده و كودك بدون سرپرست استوار است.

در گذشته دور، رؤساى قبيله‏ ها به منظور تقويت‏ بنيه دفاعى و زياد شدن قدرت قبيله‏ اى و داشتن جمعيت فراوان، خانواده‏ ها و اعضاى قوم را به داشتن فرزند زيادتر تشويق مى ‏كردند و به افراد كثيرالاولاد، صله قابل توجهى مى‏ بخشيدند كه به تدريج، داشتن فرزند وظيفه ‏اى مقدس و سنتى حسنه شناخته شد و ارزش مذهبى پيدا كرد، به نحوى كه افراد بدون فرزند در خود احساس كمبود مى‏ كردند و دچار مشكلات روحى مى ‏شدند.متفكران براى حل اين مشكل و جبران اين كمبود، راه حلى انديشيدند و چنين مرسوم گرديد: افرادى كه با وجود اشتياق و علاقه فراوان به داشتن فرزند از اين موهبت محروم بودند، فرزند خواندگانى انتخاب و جانشين فرزند واقعى نمايند.كم‏ كم اين طرز تفكر در ذهن مردم به عنوان سنت‏ حسنه رسوخ كرد.

از طرف ديگر در ميان اقوام گذشته، خانواده بر اساس قدرت پدرى يا پدرشاهى  استوار بود و رئيس خانواده قدرت فوق‏ العاده‏ اى داشت; به طورى كه قادر بود به ميل خود افراد و اعضاى خانواده را تعيين و به هر ترتيبى كه مى‏ خواست، خانواده خود را شكل مى‏ داد و حتى قادر بود اطفال و فرزندان واقعى و طبيعى خود را از خانواده اخراج و بيگانه ‏اى را به فرزندى بپذيرد.

در رسم قديم به منظور حفظ آيين دينى و مراسم و شعائر مذهبى و استقرار آداب خانوادگى و ايجاد نيرو و توانمندى لازم و همچنين براى نگاهدارى و نگهبانى اماكن متبركه و تامين قواى كافى در جهت تامين اين اهداف، فرزندخواندگى از اهميت فراوانى برخوردار بود و كثرت و تعدد فرزندخواندگان سبب افزايش ارزش و اعتبار خانواده ‏ها مى‏ گرديد.

_{^{فرزند خواندگی در میان رومیان قدیم}}

در ميان روميان قديم نيز چنين مرسوم بود كه بعد از فوت رئيس خانواده، پسر وى رياست‏ خانواده را عهده ‏دار مى‏ گرديد. به همين دليل، داشتن فرزندان ذكور اهميت فراوانى داشت; زيرا تصور مردم چنين بود كه اگر مردى فوت شود و پسر نداشته باشد، كانون خانواده از هم پاشيده خواهد شد و نيز معتقد بودند دختر هر خانواده با ازدواج كردن بايد آداب و آيين خانواده اصلى خود را ترك كند و الزاما به آيين خانواده شوهر بپيوندد; بنابراين دختر قادر نبود آداب و سنن خانواده اصلى خود را حفظ كند; در نتيجه هر مرد رومى و رئيس خانواده، داشتن پسر را يك نياز حتمى و امرى ضرورى مى‏ دانست و اگر پسرى نداشت‏ يا قادر نبود صاحب فرزند شود، بر حسب ضرورت، پسر شخص ديگرى را به فرزندى مى‏ پذيرفت و براى به دست‏ آوردن فرزندخوانده ناچار بود با يكى از روميان داراى پسران متعدد، توافق كند تا يكى از پسرانش را به وى بفروشد و از تمام حقوق خود نسبت‏ به آن پسر صرفنظر كند.

تشريفات چنين بود كه طرفين و طفل در دادگاه حضور مى يافتند و پدر كودك در نزد قاضى سه مرتبه اظهار و اعلان مى‏ كرد پسرم را به مرد حاضر در دادگاه فروختم و با اين اعلان ديگر هيچ گونه حقى بر آن فرزند نداشت و سپس پدرخوانده تسليم كودك را به عنوان پسرخوانده خود از وى مى‏ خواست و قاضى دادگاه سكوت پدر واقعى طفل را حمل بر رضايت وى بر اين اقدام مى‏ كرد و كودك را به پدرخوانده تحويل مى‏ داد.

طى اين تشريفات، رابطه طفل با خانواده اصلى به طور كامل زايل و قطع شده، رابطه حقوقى وى با پدرخوانده برقرار مى‏ گرديد و در نتيجه، نام و مشخصات خانوادگى پدرخوانده بر فرزندخوانده نهاده مى‏ شد، ولى لقب خانوادگى قبلى وى به مشخصات خانوادگى جديد اضافه مى‏ گرديد. در حقوق مسيحيت، خانواده براساس ازدواج استوار بود و نهادى تحت عنوان فرزندخواندگى در مذاهب گوناگون دين مسيح پذيرفته نشده بود; لذا در حقوق مبتنى بر مذهب در كشورهاى اروپايى از جمله در حقوق قديم فرانسه فرزندخواندگى اعتماد و ارزش قديم خود را از دست داده و يا بسيار ضعيف شده بود.

_{^{فرزندخواندگی در فرانسه}}

در فرانسه بعد از وقوع انقلاب كبير، مقرراتى در زمينه فرزندخواندگى به وسيله مجمع قانون گذارى آن كشور در تاريخ 18 ژانويه 1792 پيش بينى گرديد، ولى در سال 1804، «تدوين كنندگان مجموعه قانون مدنى‏» در پذيرش فرزندخواندگى دچار ترديد شدند، ولى به توصيه ناپلئون بناپارت اين نهاد حقوقى در مجموعه قانون مدنى و در نهاد خانواده جاى خود را پيدا كرد و قرار شد بين فرزند واقعى و فرزندخوانده تفاوتى نباشد. اما كميسيون تدوين قانون مدنى، شرايط بسيار سنگين و دقيقى براى تحقق فرزندخواندگى در نظر گرفت و آثار محدودى براى اين تاسيس حقوقى پيش بينى‏ كرد.

شرايط سخت و سنگين جامعه فرانسه سبب شد كه فرزندخواندگى نتواند موقعيت و رشد مناسبى پيدا كند، ولى بعد از جنگ بين‏ الملل اول (1918- 1914) كه مشكلات عديده اجتماعى پيش آمد، به منظور حمايت و سرپرستى كودكان قربانى حادثه جنگ، در مقررات و شرايط فرزندخواندگى تحولاتى پيش آمد و از شدت شرايط و مشكلات سابق آن كاسته شد. لذا در 19 ژوئن 1923 آثار حقوقى بيشترى براى فرزندخواندگى در نظر گرفته شد و تسهيلاتى در زمينه فرزندخواندگى فراهم گرديد.همين امر باعث‏شد كه فرزندخواندگى گسترش و افزايش قابل توجهى پيدا كند. بتدريج در سالهاى 1939 و 1941 و 1957 و 1963 و 1966 و.. ...، تغييرات و تحولات اساسى به منظور حمايت از اطفال بدون سرپرست و استحكام بخشيدن به كانون خانوادگى و سالم سازى جامعه در امر فرزندخواندگى به وجود آمد و سرانجام دو نوع فرزندخواندگى «ساده‏» و «كامل‏» با آثار حقوقى متفاوت در حقوق كشور فرانسه و ديگر كشورهاى اروپايى متاثر از حقوق فرانسه برقرار گرديد.

«فرزندخواندگى كامل‏» ، نهادى است كه در اين نهاد بين فرزندخوانده از حق حضانت و تربيت و ولايت و حرمت نكاح و توارث و استفاده از نام خانوادگى پذيرنده كودك، با فرزند واقعى تفاوتى وجود ندارد و رابطه فرزندخوانده كامل با خانواده اصلى وى كاملا قطع مى‏ شود. ولى «فرزندخوانده ساده‏»  فقط از بعضى از مزاياى فرزندواقعى بهره‏ مند مى‏ شود; اين نوع فرزندخواندگى قابل فسخ است و رابطه كودك با خانواده اصلى وى نيز قطع نمى‏ شود.

در ايران قبل از حمله اعراب و پيش از استقرار ضوابط اسلامى، فرزندخواندگى توام با اعتقادات مذهبى مرسوم بود. زرتشتيان كه بيشتر مردم ايران را تشكيل مى‏ دادند، بر اين باور بودند كه فرزند هر كس پل ورود او به بهشت است و افراد فاقد اولاد در روز قيامت و دنياى ديگر پلى ندارند تا از طريق آن وارد بهشت گردند; اين گونه افراد عقيم و بدون‏ فرزند مى ‏توانستند از راه فرزندخواندگى براى ورود به بهشت پل‏ سازى نمايند.

_{^{فرزندخواندگى در ایران}}

_{^{فرزندخوانده انتخابى}}

فرزندخوانده انتخابى، و آن فرزندخوانده‏ اى بود كه پدر و مادر خوانده فاقد فرزند، در زمان حيات خود، او را به فرزندى مى ‏پذيرفتند.

_{^{فرزندخوانده قهرى}}

فرزندخوانده قهرى، زن ممتازه يا دختر منحصر متوفايى بود كه آن متوفى برادر يا پسرى نداشت كه در اين صورت آن زن يا دختر بدون اراده و به طور قهرى فرزندخوانده متوفى محسوب مى‏ گرديد.

فرزندخوانده‏ اى كه ورثه متوفاى بدون اولاد بعد از فوتش براى او انتخاب مى‏ كردند.

فرزندخوانده از هر نوع كه بود به قائم مقامى متوفى، مراسم مذهبى را انجام مى‏ داد و تمام اختيارات و قدرت متوفى به فرزند خوانده وى انتقال مى‏ يافت.

^{_{فرزندخواندگی در عربستان و قبایل عرب}}

در بين اقوام و قبايل عرب و شبه جزيره عربستان قبل از ظهور اسلام تبنى و فرزندخواندگى مرسوم بود و فرزندخوانده «دعى‏» ناميده مى شد. قبايل و اعراب بدوى در صحراى سوزان عربستان به شكل چادرنشينى زندگى مى‏ كردند و غالب قبايل عرب با توجه به موقعيت مكان و سرزمين خشك و بى‏ آب و علف، زندگى مناسبى نداشتند و قتل و غارت، به ويژه هجوم به كاروان‏ ها و غارت اموال آنها براى امرار معاش امرى عادى تلقى مى‏ شد و چون اقوام و كاروان‏ها و خانواده‏ ها در معرض تهاجم و غارت قرار مى‏ گرفتند، داشتن نيروى تهاجمى يا دفاعى امر ضرورى به حساب مى‏آمد و براى تامين اين نياز و ايجاد اقتدار لازم در نظر قبايل، پسر از بعد نيروى جنگى، ارزش فراوانى داشت; ولى دختر موجودى ناتوان بود كه نه قدرت دفاعى داشت و نه قادر بود به قبيله يا كاروانى حمله و اموال آنها را براى امرار معاش به غارت ببرد، بلكه به عكس در آن موقعيت زمانى و مكانى در معرض تجاوز مهاجمان قرار مى‏ گرفت.

بنابراين اعضاى قبيله براى محافظت از دختر ضمن مصرف كردن بخشى از نيرويشان، از تحصيل معاش نيز باز مى‏ ماندند. دختر از ديدگاه آنان موجودى مزاحم بود و اعراب از تولد دختر نه تنها خوشحال نمى ‏شدند، بلكه فوق‏ العاده عصبانى و خشمگين مى ‏شدند و از ترس هتك حيثيت و شرافت‏ خانوادگى ناشى از ربوده شدن دختر و تجاوز به وى، دختران معصوم و بى‏ پناه را زنده‏ به ‏گور مى ‏كردند; اما با ولادت پسر جشن مى‏ گرفتند و شادى مى‏ كردند. آنها هر چه بيشتر صاحب پسر مى ‏شدند بر قدرت آنها افزوده مى‏ شد و اگر خانواده‏ اى پسر نداشت‏ يا تعداد آنها كم بود، از طريق فرزندخواندگى اين كمبود را جبران مى‏ كرد.

لذا داشتن پسرخوانده امرى پسنديده به شمار مى ‏آمد و بين پدرخوانده و فرزندخوانده يا مادرخوانده و پسرخوانده براساس سنت ديرينه روابطى وجود داشت و ضوابطى حاكم بود; از جمله اينكه، فرزندخوانده از پذيرنده فرزند ارث مى ‏برد و زوجه فرزندخوانده مثل زوجه فرزند واقعى عروس پدرخوانده محسوب مى‏ گرديد; پس ازدواج پدرخوانده با زوجه پسرخوانده مباح و مجاز نبود.

بنابراين اگر فرزندخوانده‏ اى زوجه خود را طلاق مى‏ داد و يا در اثر فوت يا كشته شدن فرزندخوانده زوجه ‏اش بيوه مى‏ شد، پدرخوانده مجاز نبود با زن پسرخوانده ازدواج كند كه اين طرز تفكر در ميان مردم قوت داشت و در ابتداى پيدايش اسلام نيز با شدت و تعصب فراوان رعايت مى‏ گرديد ولى با رشد و توسعه اسلام در زمينه‏ هاى مختلف اجتماعى از جمله در فرزندخواندگى تحولاتى به وجود آمد و بنابر قولى فرزندخواندگى در اسلام منسوخ گرديد.

اساس تلاش اسلام و پيغمبر صلى الله عليه وآله بر شكستن بت‏ هاى نفس و نابود كردن بسيارى از معيارهاى غلط دوران جاهليت و جايگزين كردن ارزش‏ هاى واقعى و كرامت‏ هاى انسانى بر مفاخر واهى قبيله ‏اى و عشيره ‏اى و برترى دادن تقوا بر قدرت مادى و ظاهرى و استقرار عدالت و ريشه‏ كن كردن اختلاف طبقاتى استوار بود و براى نيل به اين اهداف، پيغمبر صلى الله عليه وآله طرق مختلفى را مى‏ پيمود و از ابزار متفاوتى استفاده مى‏ كرد.

از جمله اقدام ايشان براى استوار كردن عقيده «ان اكرمكم عندالله اتقيكم‏» اين بود كه از زينب - دختر عمه خود، كه مادرش از قبيله قريش و پدرش از قبيله معروف اسدى بود براى زيد فرزندخوانده خود خواستگارى كرد. زيدبن‏شراحيل كلبى از قبيله بنى‏عبدود به روايتى برده و اسيرى بود كه شخصى بنام حكيم ‏بن‏ خرام از بازار عكاظ خريدارى و در مكه به خديجه همسر پيغمبر صلى الله عليه وآله فروخت و خديجه زيد را به همسر خود بخشيده بود كه بعد از مدتى اين غلام آزاد شد و پيغمبر صلى الله عليه وآله او را به فرزندخواندگى پذيرفت.

همان طور كه گفته شد، پيغمبر صلى الله عليه وآله از زينب كه زنى صاحب جمال بود، براى زيد، فرزندخوانده خود كه مردم عرب او را زيدبن محمد مى‏ ناميدند، خواستگارى كرد و بعد از رفع توهماتى كه پيش آمده بود، زينب به ازدواج زيد درآمد. ولى شايد به اين علت كه جامعه آن زمان و طرز تفكر مردم هنوز آمادگى پذيرش فكر بلند پيغمبر صلى الله عليه وآله را نداشت، اين وصلت ادامه نيافت و بعد از مدتى بين زيد و زينب اختلاف پيش آمد و توصيه پيغمبر صلى الله عليه وآله بر ادامه زندگى اين دو نفر مفيد واقع نشد و سرانجام زيد و زينب از هم جدا شدند و بعد از وقوع طلاق و انقضاى عده، پيغمبر صلى الله عليه وآله بنا بر عللى تصميم گرفت زينب را به ازدواج خود درآورد. بدين منظور زيد را براى اين خواستگارى مامور كرد. بعد از وقوع ازدواج بين پيغمبر صلى الله عليه وآله و زينب - كه در نظر اعراب نوعى خرق عادت بود مورد اعتراض شديد مردم، خصوصا دشمنان پيغمبر صلى الله عليه وآله گرديد و بر او خرده گرفتند كه چرا پيغمبر صلى الله عليه وآله بر خلاف رسم عرب با عروس خود ازدواج كرده ولى ما را از آن نهى مى‏ كند.

پيغمبر صلى الله عليه وآله در برابر اعتراضات شديد مردم و در دفاع از عمل خود فرمودند: من پسرى ندارم تا عروس داشته باشم و چون زيد فرزند صلبى من نيست، خرق عادت نشده و در نتيجه با عروس خود ازدواج نكرده‏ ام; چرا كه فرزندخوانده فرزند نيست. آيه كريمه 40 از سوره احزاب در اين زمينه مى‏ فرمايد: «ما كان محمد ابا احد من رجالكم و لكن رسول‏الله و خاتم النبيين و كان الله بكل شى‏ء عليما» و همچنين در آيه 4 همان سوره ذكر شده است: «...ما جعل ادعيائكم ابنائكم ذلكم قولكم بافواهكم و الله يقول الحق و هو يهدى السبيل‏» و در آيه 5 همين سوره چنين آمده است: «ادعوهم لابائهم هو اقسط عند الله فان لم تعلموا آبائهم فاخوانكم فى الدين و مواليكم...». در دو آيه اخير تصريح شده كه فرزندخواندگان شما فرزند واقعى و صلبى شما نيستند و آنچه شما مى‏ گوييد و چنين طفلى را فرزند خود يا ديگران مى‏ ناميد، واقعيت ندارد.

بايد فرزندخوانده ‏ها را به نام پدران واقعى آنها بناميد كه درست و واقعيت همين است و اگر پدر آنها مشخص نباشد، اين گونه افراد برادران دينى و دوستان و ياوران شما تلقى مى‏ گردند.در آيه 37 همين سوره ازدواج با مطلقه يا بيوه فرزندخوانده مباح و مجاز شمرده شده است.

با توجه به آنچه گفته شد، ممكن است تصور شود كه فرزندخواندگى در اسلام به طور كلى منسوخ شده است، ولى به نظر مى‏ رسد با توجه به دلايل زير برداشت فوق مخدوش است: اولا: در حقوق اسلام فرزندخواندگى و داشتن فرزندخوانده ممنوع نشده و نمى‏ توان دليل محكمى بر ممنوعيت آن ارائه كرد. ثانيا: آيات 4 و 37 سوره احزاب در مقام بيان واقعيت است تا آنچه خلاف حقيقت در ذهن مردم نسبت‏به فرزندان واقعى و فرزندخواندگان به وجود آمده بود تفكيك و متمايز گردد و تفاوت دو نوع فرزند روشن شود; لذا شارع در مقام الغاء فرزندخواندگان نبوده است. ثالثا: اگر با توجه به آيات 4 و 37 مذكور، ترديدى در اباحه و حرمت فرزندخواندگى به وجود آيد، طبق قاعده عقلى و شرعى اصالة الاباحه، داشتن فرزندخوانده امرى مباح است. رابعا: تغيير آثار حقوقى فرزندخواندگى مرسوم در دوره جاهليت دلالت‏ بر نسخ كامل آن ندارد. خامسا: ذكر فرزندخوانده و جواز ازدواج با زنان فرزندخوانده در آيه 37 سوره احزاب كه به دنبال آيه 4 آن سوره نازل گرديده است، دلالت‏ بر ابقاى نهاد فرزندخواندگى دارد و الا در صورت منسوخ بودن فرزندخواندگى، مطرح كردن دوباره آن از طرف شارع زينبده نيست.ضمنا مفهوم قسمت اخير آيه 23 سوره نساء: «...و حلائل ابنائكم الذين من اصلابكم...» كه ازدواج با زن پسر صلبى بر پدر حرام گرديده، مؤيد بقاى فرزندخواندگى است. سادسا: پيغمبر صلى الله عليه وآله بعد از نزول آيات مربوط به فرزندخواندگى، زيد را از خانواده خود طرد نكرد و هيچ گونه اخلالى در روابط عاطفى موجود بين زيد و پيغمبر صلى الله عليه وآله تا زمانى كه زيد در قيد حيات بود به وجود نيامد كه خود دلالت‏ بر وجود و بقاى اين نهاد حقوقى است.

_{^{فوايد فرزندخواندگى}}

فرزندخواندگى در شرايط كنونى و جوامع امروزى، براى استحكام و گرمى بخشيدن به كانون خانواده‏ هاى بدون اولاد و سالم سازى جامعه و رفع مشكلات روحى اطفال بدون سرپرست و كاستن ناهنجارى‏ هاى روانى زن و شوهرى كه از نعمت فرزنددارشدن محروم هستند، نقش و فايده چشمگيرى دارد و از بار مسؤوليت دولت نيز كاسته خواهد شد.

روانشناسان و جامعه‏ شناسان جهان عقيده دارند: بهترين محيط براى پرورش روح كودكان و تلطيف عواطف آنان، محيط خانه و مجموعه خانواده است. كودك علاوه بر غذا و لباس، نياز به محبت دارد و اطفالى كه از نعمت‏ خانواده و گرمى و محبت آن محروم هستند و در محيط هاى شبانه‏ روزى نظير شيرخوارگاه‏ ها و پرورشگاه‏ ها و مراكز ديگر زندگى مى‏ كنند، غالبا به اختلال و عقب افتادگى فكرى و ذهنى و ناراحتى‏ هاى عصبى مبتلا مى‏ گردند; زيرا محبت‏ به مثابه يك قاشق عسل است كه اگر به يك نفر خورانده شود، طعم و شيرينى و نيروبخشى آن محسوس است و اگر آن را در ده يا بيست ليتر آب مخلوط كنند، اثر و فايده خود را از دست‏ خواهد داد و كسانى كه آن را مى‏ چشند طعم و شيرينى يا انرژى آن را دريافت نخواهند كرد.

بنابراين محبت‏ يك زن يا مرد قادر است فقط روح يك يا دو كودك را ارضا كند، ولى به حال پنجاه كودك در يك پرورشگاه، مفيد نخواهد بود; و به فرض كه لبخندى بر لب سرپرستان و مربيان پرورشگاه به طور مصنوعى ظاهر شود، اين لبخند قادر به تلطيف و پرورش احساس و عواطف آن همه كودك نخواهد بود. به همين دليل، بسيارى از متفكران و روانشناسان قديم و جديد، خانواده را بهترين محيط براى رشد جسم و روح اطفال مى‏ دانند و پرورشگاه‏ ها را براى كودكان در حكم زندان و تبعيدگاه تلقى مى‏ كنند كه اين امر مورد توجه اسلام نيز قرار گرفته و نگاهدارى اطفال به ى‏سرپرست و ايتام در مكان‏ هاى عمومى و تامين غذا و لباس آنان را كافى و مفيد نمى‏ داند و توصيه اكيد دارد كه اين گونه اطفال در خانواده‏ ها رشد كنند و به آنها با محبت رفتار شود.

در اين زمينه پيغمبر اكرم صلى الله عليه وآله فرمودند: «خير بيوتكم بيت فيه يتيم يحسن اليه و شر بيوتكم بيت ‏يساء اليه; بهترين خانه آن خانه‏ اى است كه در آن به يتيمى محبت‏ شود و بدترين آن، خانه‏ اى است كه با يتيمى بدرفتارى شود» .حضرت على عليه السلام در فرمان تاريخى خود به مالك اشتر دستور مى‏ دهد تا مواظب يتيمان باشد و به وضع آنان رسيدگى كند. نيز در وصيت‏ خود به امام حسن و امام حسين عليهما السلام فرمود: «يتيمان را گرسنه نگذاريد و مواظب باشيد كه در اثر بى‏ سرپرستى تباه نگردند» .

اطفال، بويژه اطفال بى‏ سرپرست‏ به علت آمادگى فراوان در پذيرش خوب و بد، اگر در محيط نامساعد قرار گيرند، فاسد و تباه خواهند شد و اگر طعم محبت را نچشند دچار عقده‏ هاى روانى خواهند گشت كه ضرر آن متوجه جامعه‏ اى مى ‏شود كه چنين اطفالى در محيط نامناسب آن رشد كرده و وارد زنجيره فعال اجتماع مى ‏شوند و چون انسان در ابتدا شقى و فاسد خلق نشده است و چنانچه قرآن مى‏ فرمايد: «لقد خلقنا الانسان فى احسن تقويم‏»، بنابراين محيط زندگى و تربيتى عواملى است كه در طفل اثر مى‏ گذارد و او را فاسق يا شايسته تربيت و وارد جامعه مى‏ كند. همان طور كه اشاره شد، نهاد فرزندخواندگى علاوه بر فوايدى كه براى فرزندخوانده دارد، براى استحكام بخشيدن اساس خانواده و از بين بردن ناهنجارى‏ هاى آشكار و پنهان زن و شوهرى كه از داشتن فرزند واقعى محروم مانده ‏اند بسيار كارساز است و زن و شوهرى كه فاقد فرزند هستند، ولى با عشق و علاقه، زندگى مشترك را ادامه مى‏ دهند، از طريق پذيرش كودكى در خانواده خود، غم پنهانى اين محروميت را به فراموشى مى‏ سپرند يا از سنگينى و فشار آن مى‏ كاهند و طفل بي گناه حاصل از عوامل طبيعى يا غيرطبيعى همانند فرزند واقعى در پناه اين خانواده به نحو مطلوب رشد كرده وارد جامعه مى‏ شود;

بنابراين فرزندخواندگى در سالم ‏سازى خانواده و ايجاد روح تازه و رونق بيشتر به زندگى زناشويى، كمك مؤثرى خواهد كرد و به تجربه ثابت‏ شده است كه چنان رابطه عاطفى عميقى بين فرزندخوانده و پدر و مادرخوانده ايجاد خواهد شد كه فاصله بين فرزند واقعى و ظاهرى بكلى محو مى‏ گردد و زن و شوهر فراموش مى‏ كنند كه طفل مزبور فرزند واقعى آنها نيست; لذا علاقه‏ مندان به داشتن فرزند مى‏ توانند اين كمبود را به طريق فرزندخواندگى جبران و سعادت كانون زناشويى را تكميل نمايند. در فايده اجتماعى‏ فرزندخواندگى نيز ترديدى نيست; زيرا وقتى اطفال بدون سرپرست جذب خانواده شوند و در محيط مناسب رشد كنند، در آينده جوانانى متعادل و دور از ناهنجارى‏ هاى روحى، فعالانه وارد جامعه مى‏ شوند كه از نظر اجتماعى، سياسى و اقتصادى افرادى مفيد و ارزنده خواهند بود; ضمن اينكه از مشكلات دولت نيز در زمينه نگاهدارى اوليه و تربيت ادوار مختلف اين گونه اطفال كاسته مى‏ شود.

البته اين نهاد مفيد حقوقى ممكن است گاهى مورد سوءاستفاده قرارگيرد و به ندرت مورد بهره‏ بردارى اقتصادى و غيره قرارگيرد كه اين گونه سوءاستفاده‏ ها در تمام نهادهاى مفيد از جمله نهاد مقدس نكاح امكان‏پذير است. بنابراين به بهانه مفسده احتمالى نمى‏ توان از اين نهاد مفيد و مهم چشم پوشيد و از آن در جهت پيشبرد اهداف اجتماعى استفاده نكرد. براى جلوگيرى از سوءاستفاده احتمالى و مفاسد آن بايد در تنظيم قوانين و مقررات مربوط دقت كافى به كار رود و نوعى نظارت ولو به طور غيرمستقيم در جهت‏ حمايت از كودكان بى‏ پناه كه تحت‏ سرپرستى خانواده‏ ها قرار مى‏ گيرند اعمال گردد.