اماره فراش در حقوق مدنی ایران
اماره یا قاعده به نوعی به دلیل گفته میشود که مبتنی بر ظن و گمان قریب به یقین است. با این توضیح که به طور کلی سه نوع دلیل در استنباط و کشف واقع وجود دارد. اصل که مبتنی بر شک است و دلیل توسل به آن رفع حیرانی و فصل خصومت است. اماره که مبتنی بر ظن و گمان است و منطقا از اصل به یقین نزدیکتر است و در نهایت دلیل قطعی و یقینی که مبتنی بر قطع. فقها و اصولیین با توسل به این طرق به استنباط احکام دست زده اند. از جمله امارات میتواند به این موارد اشاره کرد : اماره تصرف، اماره مالکیت، اماره سوق مسلمین و اماره فراش. در ادامه تلاش میشود به طور مختصر یکی از اماره های مهم که در ماده 1158 قانون مدنی به آن اشاره شده پرداخته شود.
|
بازدید: 22806
|
امتیاز:
اماره و قاعده فراش (ماده 1158 قانون مدنی)
- اماره فراش به این مساله اشاره دارد: فرزندی که از زن شوهر دار متولد شده است، از آن شوهر است.
- فرزندی که در نتیجه یک رابطه مشروع و قانونی به وجود می آید، یقینا متعلق به شوهر است.
- نقش این قاعده زمانی بیشتر به چشم می خورد که شکی حاصل می شود مبنی بر اینکه زن از همبستری با شوهری غیرشرعی صاحب فرزند شده و این فرزند متعلق به همسر شرعی او نمی شود.
- در صورت بروز این شک می توان به این قاعده استناد کرد و طفل متولد شده را منتسب به همسر شرعی زن دانست.
- پیوند زناشویی پیوندی مورد احترام است. بنابر این این شک نباید خدشه ای در آن وارد سازد و اماره فراش به عنوان یک اماره قانونی معتبر مانع از خدشه به رابطه زوجیت می شود.
- از طریق اماره فراش می توان رابطه نسبی را نیز اثبات کرد و کسی که در اثبات نسب به اماره فراش استناد می کند نیازی به اثبات وقوع نزدیکی ندارد، چرا که وجود نکاح، قرینه بر وقوع نزدیکی است و با اثبات رابطه زوجیت مفروض می شود مگر آنکه خلاف آن ثابت شود
- اماره فراش در صورتی معتبر است که ناشی از نزدیکی بعد از نکاح باشد. زیرا اماره فراش در روابط نامشروع اعتبار ندارد.
- قانونگذار نیز در ماده 1158 قانون مدنی به اماره فراش پرداخته و مقرر می دارد: " طفل متولد در زمان زوجیت ملحق به شوهر است مشروط بر اینکه از تاریخ نزدیکی تا زمان تولد کمتر از شش ماه و بیشتر از ده ماه نگذشته باشد."