تفاوت حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش

فرق حکم طلاق، اجازه طلاق و گواهی عدم امکان سازش

• بر اساس ماده 26 قانون حمایت خانواده، در صورتی که طلاق، توافقی یا به درخواست زوج باشد، دادگاه به صدور گواهی عدم امکان سازش اقدام و اگر به درخواست زوجه باشد، حسب مورد مطابق قانون به صدور حکم الزام زوج به طلاق یا احراز شرایط اعمال وکالت در طلاق مبادرت می کند.
• در موارد الزام زوج به طلاق، دادگاه ناگزیر به رسیدگی ماهیتی و ورود به موضوع یا احراز شرایط اعمال وکالت در وکالت، احراز حقانیت خواهان است. مثلاً در طلاق از ناحیه زوجه که یا بر مبنای عسر و حرج یا بر اساس تحقق یا عدم تحقق شروط ضمن عقد نکاح صورت می گیرد، دادگاه ناچار از احراز حقانیت زوجه است تا بعداً بتواند بر اساس آن حکم به الزام زوج در دفترخانه و اجرای صیغه طلاق یا حکم به مراجعه زن به دفترخانه و اجرای صیغه طلاق از طرف زوج و در موارد احراز شرایط، اعمال وکالت در طلاق را نماید.
• در گواهی عدم امکان سازش موکل موارد طلاق توافقی و طلاق به درخواست مرد، تصمیم دادگاه صرفاً در حد تأیید حق زوجین یا زوج در استحقاق مراجعه به دفترخانه و اجرای صیغه است و دادگاه وارد شناسایی و احراز حقانیت طرفین در اثبات دعوای خود نمی شود.
• در موارد صدور گواهی عدم امکان سازش، دادگاه اقدام به تشکیل جلسه به منظور رسیدگی به اختلاف یا تعیین وقت رسیدگی نمی کند.
• در طلاق توافقی صرفاً جلسه ای برای صدور گواهی عدم امکان سازش تشکیل می دهد و از قبل طرفین در صورتجلسه ای توافقات لازم را در خصوص مهریه، نفقه و ... ترتیب داده اند یا مثلا در طلاق به درخواست زوج، دعوت زوجه فقط به منظور آن است که دادگاه از وی در خصوص مطالبه حقوق قانونی وی استنطاق کند، لذا عدم حضور وی مانع از صدورگواهی عدم امکان سازش نیست. در حالی که در حکم طلاق، دادگاه جلسات رسیدگی ترتیب می دهد، وارد ماهیت امر می شود و به احراز شرایط اعمال وکالت در طلاق یا موارد عسر و حرج می پردازد.

​